2. دید پیرامونی بیشتر از دید مرکزی استفاده می‌شود

دو نوع دید داریم: مرکزی و پیرامونی. دید پیرامونی وقتی است که شما مستقیماً به یک‌چیز نظر می‌کنید و جزئیاتش را می‌بینید. دید پیرامونی شامل بقیه قسمت‌های دید شما –چیزهایی که می‌بینید ولی مستقیماً به آن‌ها نگاه نمی‌کنید- می‌شود. داشتن توانایی دیدن اشیاء از گوشه‌های چشم قطعاً کارآمد است، اما تحقیقات دانشگاه کانزاس نشان می‌دهد که دید پیرامونی برای درک دنیای اطراف ما مهم‌تر از آن چیزی است که تا به‌ حال فکر می‌کردیم. به نظر می‌رسد درک اینکه در چه فضایی قرارگرفته‌ایم با دید پیرامونی انجام می‌شود.

آدام لارسن و لستر لاسکی (۲۰۰۹) در آزمایشی به افراد عکس‌هایی از مکان‌هایی متداول مثل آشپزخانه یا هال خانه را نشان دادند. در بعضی از عکس‌ها حاشیه عکس و در بعضی دیگر مرکز عکس پوشیده شده بود. عکس‌ها برای زمان بسیار کوتاهی نمایش داده می‌شد و عمداً یک فیلتر خاکستری روی آن‌ها اعمال‌شده بود تا سخت‌تر دیده بشوند (شکل 2.1 و شکل 2.2 را ببینید). سپس از افراد خواسته شد تا آنچه دیده بودند را تعریف کنند.

لارسن و لاسکی دریافتند که اگر بخش مرکزی عکس پوشیده باشد افراد می‌توانند بگویند که به چه تصویری نگاه می‌کنند، اما در عکس‌هایی که بخش پیرامونی آن پوشیده بود، نمی‌توانستند تشخیص دهند که به آشپزخانه یا هال نگاه می‌کنند. آن‌ها آزمایش را با پوشاندن میزان متفاوتی از تصویر تکرار کردند و نتیجه گرفتند که دید مرکزی، برای شناخت اشیاء ویژه حیاتی است، ولی دید پیرامونی برای درک کلی از دنیا به کار می‌رود.